Argilloterapia

Ta prawie u nas nieznana metoda, która do celów leczniczych wykorzystuje glinkę, zasługuje na szersze upowszechnienie. Metoda leczenia glinkami nazywana jest argilloterapią (z łac. agri – ziemia). Działanie glinki jest uniwersalne, wysoce skuteczne oraz proste do zastosowania. Z tych powodów argilloterapia zajmuje eksponowaną pozycję w medycynie naturalnej.

O leczniczych właściwościach glinki wiedzieli już starożytni. Wzmianki o jej stosowaniu znajdujemy w Biblii. Właściwości lecznicze glinki wymieniane są także w „Historii Naturalnej” napisanej przez słynnego arabskiego medyka Avicennę.

W niektórych regionach świata, m.in. w Ameryce Południowej, Afryce, krajach Wschodu, utrzymuje się zwyczaj spożywania glinki. W Indiach panuje mające starą tradycję przekonanie o jej zbawiennym wpływie w leczeniu wielu chorób. Przybywającego do Wietnamu może zdziwić widok mieszkańca tego kraju, który pragnąc zaczerpnąć wody ze źródła, rzeki czy innego zbiornika – mąci ją ręką zanim się napije. Wielka mądrość wypływa z tego prostego gestu. Oto pijący wraz z wodą czerpie cząsteczki glinki z jej licznymi składnikami mineralnymi, pośród których znajduje się wiele pierwiastków śladowych.

Znane jest także wykorzystywanie glinki podczas I wojny światowej. Żołnierzom armii rosyjskiej i austriackiej podawono niewielkie ilości glinki w musztardzie. Dzięki temu nie zapadali na dyzenterię (czerwonkę).

Obecnie glinka jest stosowana powszechnie m.in. we Francji i Bułgarii. Ftyzjolodzy w Niemczech i Szwajcarii używają glinki w leczeniu gruźlicy.

Czym są glinki?

Glinki zaliczane są do peloidów (z gr. pelos - błoto ) - występujących naturalnie w przyrodzie surowców leczniczych, które powstały w wyniku szeregu rozmaitych procesów biologicznych i geologicznych.
Peloidy to takie grupy surowców, jak:

• biolity (muły, torfy), czyli wapienne skały osadowe pochodzenia organicznego
• abiolity (glinki sedymentacyjne) tj. skały osadowe pochodzenia nieorganicznego
• ziemie lecznicze powstałe w wyniku wietrzenia minerałów (glinki, margle)

Glinki wydobywane są z wnętrza ziemi z głębokości od około 20 do ponad 70 metrów (w zależności od rodzaju glinki). Powinno być to wykonywane przy pomocy drewnianych narzędzi, gdyż wydobywanie przy użyciu metalu niszczy częściowo magnetyczne właściwości glinek (wówczas po wydobyciu powinno się suszyć glinki naturalnie na słońcu co uaktywnia ponownie ich właściwości magnetyczne).

Dobrodziejstwo dla organizmu

Glinki bogate są w duże ilości różnych cennych, niezbędnych dla człowieka makro i mikroelementów które występują w formie szczególnie dobrze przyswajalnej przez nasz organizm.
Krzem, aluminium, fosfor, potas, żelazo, wapń, magnez, cynk, selen, miedź i inne składniki oddziałują doskonale na ludzki organizm - uzupełniają niedobory pierwiastków, podnoszą odporność, usprawniają przebieg procesów życiowych, poprawiają krążenie krwi, pozytywnie wpływają na funkcjonowanie narządów wewnętrznych. Cynk i selen sprzyjają ponadto wydzielaniu endorfin tzw. hormonów szczęścia - które poprawiają nasz nastrój. Pierwiastki te uważane są również za naturalne afrodyzjaki.

Odkryto że glinki mają niezwykłe właściwości pochłaniania radioaktywnego promieniowania, a także toksyn z organizmu. Zawdzięczają to swojej specyficznej budowie fizycznej i chemicznej, między innymi temu że cząsteczki glinki mają ujemny ładunek (a cząsteczki związków toksycznych zwykle mają ładunek dodatni co sprawia, że cząsteczki glinki i toksyn przyciągają się wzajemnie) .
Zdolność glinek do neutralizowania szkodliwych substancji w organizmie wpływa między innymi na wyregulowanie pH krwi (w kierunku zasadowym) i innych płynów ustrojowych.

Glinki mają właściwości antyseptyczne i antybakteryjne a ich działanie polega głównie na aktywizowaniu naturalnych reakcji immunologicznych organizmu. Przypuszcza się że glinki dzięki swym właściwościom magnetycznym mają zdolność uaktywniania zasobów energetycznych organizmu.
Leczenie glinkami przynosi ulgę w wielu schorzeniach m.in. w chorobach stawów i mięśni, nerwobólach, migrenach, chorobach układu pokarmowego (biegunki, niestrawność, choroby pasożytnicze, usuwanie toksyn z organizmu), krwionośnego i rozrodczego (choroby jajników, jajowodów, macicy), anginie, gruźlicy, astmie, chorobach przewlekłych takich jak stwardnienie rozsiane czy cukrzyca. Glinki można też stosować przy nadmiernym poceniu się, po ukąszeniach owadów, oparzeniach, krwiakach czy siniakach.
Do stosowania wewnętrznego poleca się glinkę zieloną, uznawaną za najlepszą z glinek. Można ją pić rozcieńczoną z wodą lub z naparami ziół.
Zewnętrznie - w celach leczniczych stosuje się glinki w postaci okładów, nacierań, kąpieli i maseczek.

Wielką propagatorką leczenia glinką jest polska lekarka i naturalistka dr Jadwiga Górnicka.

Do glinek z pewnością jeszcze wrócę.